توحید محمد (قرآن)از مصادیق موحدان که در آیات قرآن معرفی شده‌اند حضرت محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله است. ۱ - خداپرستی حضرت محمدمحمّد صلی‌الله‌علیه‌وآله، از خداپرستان موحّد: ۱. «... قُل انَّما هُوَ الهٌ وحِدٌ وانَّنى بَرِى‌ءٌ مِمّا تُشرِكُون؛... بگو: اوست تنها معبود يگانه؛ و من از آنچه همتاى او قرار مى‌دهيد، بيزارم.» ۲. «قُل انّى نُهيتُ ان اعبُدَ الَّذينَ تَدعونَ مِن دونِ اللَّهِ قُل لا اتَّبِعُ اهواءَكُم قَد ضَلَلتُ اذًا وما انَا مِنَ المُهتَدين؛بگو: من از پرستش كسانى كه غير از خدا مى‌خوانيد، نهى شده‌ام. بگو: من از هوا و هوسهاى شما، پيروى نمى‌كنم؛ اگر چنين كنم، گمراه شده‌ام؛ و از هدایت‌یافتگان نخواهم بود.» ۳. «قُل انَدعوا مِن دونِ اللَّهِ ما لا يَنفَعُنا ولا يَضُرُّنا ونُرَدُّ عَلى اعقابِنا بَعدَ اذ هَدنَا اللَّهُ كالَّذِى استَهوَتهُ الشَّيطينُ فِى الارضِ حَيرانَ لَهُ اصحبٌ يَدعونَهُ الَى الهُدَى ائتِنا قُل انَّ هُدَى اللَّهِ هُوَ الهُدى وامِرنا لِنُسلِمَ لِرَبّ العلَمين؛بگو: آيا غير از خدا، چيزى را بخوانيم و عبادت كنيم كه نه سودى به حال ما دارد، نه زيانى؛ و به اين ترتيب، به عقب برگرديم بعد از آن‌كه خداوند ما را هدايت كرده است؟! همانند كسى كه براثر وسوسه هاى شياطين، در روى زمین راه را گم كرده، و سرگردان مانده است؛ در حالى كه يارانى دارد كه او را به هدايت دعوت مى‌كنند و مى‌گويند: به سوى ما بيا! بگو: تنها هدايت خداوند، هدايت واقعى است؛ و ما دستور داريم كه تسلیم پروردگار جهانيان باشيم.» ۴. «انّى وجَّهتُ وجهِىَ لِلَّذى فَطَرَ السَّموتِ والارضَ حَنيفًا وما انا مِنَ المُشرِكين؛من روى خود رابه سوى كسى متوجه كردم كه آسمانها و زمين را آفريده؛ در حالى كه ايمان من خالص است؛ و از مشرکان نيستم.» ۵. «اتّبِع ما اوحِىَ الَيكَ مِن رَبّكَ لا الهَ الّا هُوَ واعرِض عَنِ المُشرِكين؛از آنچه كه از سوى پروردگارت بر تو وحی شده، پيروى كن؛ هيچ معبودى جز او نيست؛ و از مشركان، روى بگردان» ۶. «افَغَيرَ اللَّهِ ابتَغى حَكَمًا وهُوَ الَّذى انزَلَ الَيكُمُ الكِتبَ مُفَصَّلا والَّذينَ ءاتَينهُمُ الكِتبَ يَعلَمونَ انَّهُ مُنَزَّلٌ مِن رَبّكَ بِالحَقّ فَلا تَكونَنَّ مِنَ المُمتَرين؛با اين حال، آيا غير خدا را به داوری طلبم؟! در حالى كه اوست كه اين کتاب آسمانی را، كه همه چيز در آن بيان شده، به سوى شما فرستاده است؛ و كسانى كه به آنها كتاب آسمانى داده‌ايم مى‌دانند اين كتاب، بحق از طرف پروردگارت نازل شده؛ بنابراين، هرگز از ترديدكنندگان مباش.» ۷. «قُل انَّنى هَد- نى رَبّى الى صِرطٍ مُستَقيمٍ دينًا قِيَمًا مِلَّةَ ابرهيمَ حَنِيفًا وما كانَ مِنَ المُشرِكين• قُل انَّ صَلاتى ونُسُكى ومَحياىَ ومَماتى لِلَّهِ رَبّ العلَمين• لا شَريكَ لَهُ وبِذلِكَ امِرتُ وانا اوَّلُ المُسلِمين• قُل اغَيرَ اللَّهِ ابغى رَبًّا وهُوَ رَبُّ كُلّ شَى‌ء ولا تَكسِبُ كُلُّ نَفسٍ الّا عَلَيها ولا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزرَ اخرى ثُمَّ الى رَبّكُم مَرجِعُكُم فَيُنَبّئُكُم بِما كُنتُم فيهِ تَختَلِفون؛بگو: پروردگارم مرا به راه راست هدايت كرده؛ آيينى استوار (و ضامن سعادت دين و دنيا)؛ آیین ابراهیم؛ كه ايمانى خالص داشت؛ و از مشركان نبود. بگو: نماز و تمام عبادات من، و زندگی و مرگ من، همه براى خداوندى است كه پروردگار جهانيان است. همتايى براى او نيست؛ و به همين مأمور شده‌ام؛ و من نخستين مسلمانم. بگو: آيا غير خدا، پروردگارى را بطلبم، در حالى كه او پروردگار همه چيز است؟! هيچ كس، عمل بدى جز به زیان خودش، انجام نمى‌دهد؛ و هيچ گنهكارى بار گناه ديگرى را به دوش نمى‌كشد؛ سپس بازگشت همه شما به سوى پروردگارتان است؛ و شما را از آنچه در آن اختلاف داشتيد، باخبر خواهد كرد.» ۸. «فَان تَوَلَّوا فَقُل حَسبِىَ اللَّهُ لا الهَ الّا هُوَ عَلَيهِ تَوَكَّلتُ وهُوَ رَبُّ العَرشِ العَظيم؛اگر آنها از حق روى بگردانند، نگران مباش! بگو: خداوند مرا كفايت مى‌كند؛ هيچ معبودى جز او نيست؛ بر او توکّل كردم؛ و او پروردگار عرش عظيم است.» ۹. «قُل يايُّهَا النّاسُ ان كُنتُم فى شَكٍّ مِن دينى فَلَا اعبُدُ الَّذينَ تَعبُدونَ مِن دونِ اللَّهِ ولكِن اعبُدُ اللَّهَ الَّذى يَتَوَفّكُم ...• وان اقِم وجهَكَ لِلدّينِ حَنيفًا ولا تَكونَنَّ مِنَ المُشرِكين؛ بگو: اى مردم! اگر در آيين من شک داريد، من كسانى را كه جز خدا مى‌پرستيد، نمى‌پرستم؛ تنها خداوندى را پرستش مى‌كنم كه شما را مى‌ميراند؛ و من مأمورم كه از مؤمنان باشم. و به من دستور داده شده كه: روى خود را با اخلاص به آيين الهى متوجّه ساز؛ و از مشركان مباش! » ۱۰. «قُل هذِهِ سَبيلى ادعوا الَى اللَّهِ عَلى بَصيرَةٍ انا ومَنِ اتَّبَعَنى وسُبحنَ اللَّهِ وما انا مِنَ المُشرِكين؛بگو: اين راه من است! من و پيروانم، با بصيرت كامل، به سوى خدا دعوت مى‌كنيم. منزّه است خدا! و من از مشركان نيستم.» ۱۱. «... قُل هُوَ رَبّى لا الهَ الّا هُوَ عَلَيهِ تَوَكَّلتُ والَيهِ مَتاب؛... بگو: او پروردگار من است؛ معبودى جز او نيست؛ تنها بر او توكّل كردم؛ و بازگشتم به سوى اوست.» ۱۲. «... قُل انَّما امِرتُ ان اعبُدَ اللَّهَ ولا اشرِكَ بِهِ الَيهِ ادعوا والَيهِ مَاب؛... بگو: من مأمورم كه خداوند يگانه را بپرستم؛ و همتايى براى او قائل نشوم. تنها به سوى او دعوت مى‌كنم؛ و بازگشتم فقط به سوى اوست.» ۱۳. «فَلا تَدعُ مَعَ اللَّهِ الهًا ءاخَرَ فَتَكونَ مِنَ المُعَذَّبين؛اى پيامبر! هيچ معبود ديگرى را با خداوند يگانه مخوان، كه از عذاب‌شدگان خواهى بود.» ۱۴. «انَّما امِرتُ ان اعبُدَ رَبَّ هذِهِ البَلدَةِ الَّذى حَرَّمَها ولَهُ كُلُّ شَى‌ءٍ وامِرتُ ان اكونَ مِنَ المُسلِمين؛بگو: من مأمورم كه پروردگار اين شهر مقدّس مکّه را عبادت كنم، همان كسى كه اين شهر را حرمت بخشيده؛ در حالى كه همه چيز از آن اوست؛ و من مأمورم كه از مسلمانان باشم.» ۱۵. «ولا يَصُدُّنَّكَ عَن ءايتِ اللَّهِ بَعدَ اذ انزِلَت الَيكَ وَادعُ الى رَبّكَ ولا تَكونَنَّ مِنَ المُشرِكين• ولا تَدعُ مَعَ اللَّهِ الهًا ءاخَرَ لا الهَ الّا هُوَ كُلُّ شَى‌ءٍ هالِكٌ الّا وجهَهُ لَهُ الحُكمُ والَيهِ تُرجَعون؛ و مبادا آنها تو را از آيات خداوند، بعد از آن‌كه بر تو نازل گشت، باز دارند؛ به سوى پروردگارت دعوت كن، و هرگز از مشركان مباش. معبود ديگرى را با خدا مخوان، كه هيچ معبودى جز او نيست؛ همه چيز جز ذات پاك او فانى مى‌شود؛ حاكميّت تنها از آنِ اوست؛ و همه به سوى او باز گردانده مى‌شويد.» ۱۶. «قُل افَغَيرَ اللَّهِ تَأمُرُونّى اعبُدُ ايُّهَا الجهِلون• ولَقَد اوحِىَ الَيكَ والَى الَّذينَ مِن قَبلِكَ لَن اشرَكتَ لَيَحبَطَنَّ عَمَلُكَ ولَتَكونَنَّ مِنَ الخسِرين• بَلِ اللَّهَ فَاعبُد وكُن مِنَ الشكِرين؛بگو: آيا به من دستور مى‌دهيد كه غير خدا را بپرستم اى جاهلان؟! به تو و همه پيامبران پيشين وحى شده كه اگر مشرك شوى، تمام اعمالت تباه مى‌شود و از زیانکاران خواهى بود. بلكه تنها خداوند را عبادت كن و از شکرگزاران باش.» ۱۷. «قُل انّى نُهيتُ ان اعبُدَ الَّذينَ تَدعونَ مِن دونِ اللَّهِ لَمّا جاءَنِىَ البَيّنتُ مِن رَبّى وامِرتُ ان اسلِمَ لِرَبّ العلَمين؛بگو: من از پرستش معبودهايى كه شما غير از خدا مى‌خوانيد نهى شده‌ام، چون دلايل روشن از جانب پروردگارم براى من آمده است؛ ومأمورم كه تنها در برابر پروردگار جهانيان تسليم باشم.» ۱۸. «قُل انَّما ادعوا رَبّى ولا اشرِكُ بِهِ احَدا• قُل انّى لَن يُجيرَنى مِنَ اللَّهِ احَدٌ ولَن اجِدَ مِن دونِهِ مُلتَحَدا؛ بگو: من تنها پروردگارم را مى‌خوانم و هيچ كس را همتاى او قرار نمى‌دهم. بگو (اگر من نيز برخلاف فرمانش رفتار كنم) هيچ كس مرا در برابر خداوند حمايت نمى‌كند و پناهگاهى جز او نمى‌يابم» ۱۹. «قُل يايُّهَا الكفِرون• لا اعبُدُ ما تَعبُدون• ولا انتُم عبِدونَ ما اعبُد• ولا انا عابِدٌ ما عَبَدتُم• ولا انتُم عبِدونَ ما اعبُد؛بگو: اى کافران! آنچه را شما مى‌پرستيد من نمى‌پرستم. و نه شما آنچه را من مى‌پرستم مى‌پرستيد، و نه من آنچه را شما پرستش كرده‌ايد مى‌پرستم، و نه شما آنچه را كه من مى‌پرستم پرستش مى‌كنيد» ۲ - پانویس
۳ - منبعمرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۹، ص۲۱۶، برگرفته از مقاله «مصادیق موحدان (محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله)». |